Θ’ ἄλλαζουνε οἱ ἐποχές:

Χαρά θὰ ξαναγίν’ ἡ λύπη

κ’ ὕστερα πάλι λύπη, ἡ χαρά.

Σὲ δίνη ἀτέρμονη, τὸ Σύμπαν

θὰ φανερώνῃ ἀργὰ καὶ σταθερὰ

τὰ μέρη του τὰ πολυποίκιλα

κ’ ἐσύ, καρδιά, ἀκίνητη θὰ στέκεσαι

ἀπ’ τὴ βαθιά συμπόνια σου,

καθὼς τ’ ἀμέτρητα τὰ βάσανα,

γι’ ἀκόμα μιὰ φορά, θ’ ἀφήνουνε

τοὺς ἄσκεφτους ἀφώτιστους

καὶ τοὺς σοφοὺς περσότερο

θὰ κρύβουν ἀπ’ τὶς ἐποχὲς

αὐτοῦ τοῦ μόνου Κόσμου

ποὺ μὲ τὶς ἄπειρες μορφὲς

ἡδονικά, ὑπνωτικά,

παρηγοριά θὰ δίνῃ

γιὰ ὅλο τὸ ἀσύστατο

τῆς γύρω ἀνυπαρξίας.