Ἐφόσον τὸ αἴσθημα

ἔρχεται πάντα

ἐκεῖνο πρῶτο,

ὅποιος πολυδίνει σημασία

στοῦ Κόσμου

τὸ συντακτικό,

ποτέ του ἀτόφιο

δὲ θὰ λάβῃ

τὸ φιλί σου.

Μὰ μή μοῦ κλαῖς –

ὅσα κι ἂν γράψω,

λειψά, ἐλάχιστα

μπροστὰ στὸ τρέμουλο

ποὺ γράφετ’ ἀδιόρατα

πάνω στὰ βλέφαρά σου…

Βλέπεις, πλαστήκαμε

ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλον·

Ἡ ζωή… παράγραφος

δέν εἰναι καί (νοιώθω)

πρὶν ἀπὸ τὸ θάνατο

ἀγκύλες, παρενθέσεις

δέν ἀνοίγουν…

Ἔλα, λοιπόν,

καὶ ξαναγέλα

στὴν Ἄνοιξη

τῆς ἀγκαλιᾶς μου!

[Βασισμένο σὲ ποίημα τοῦ E. E. Cummings (Complete poems, 1904-1962, revised, corrected and expanded edition containing all the published poetry, edited by George J. Firmage, Liveright, New York, 1991, σελ. 291, VII).]