Κ’ ἐσύ, ἀκόμα, ποιητά,

γιὰ τὴ διασκέδασή μας

πρωτίστως μεριμνᾷς…

Σὰν τί νομίζεις

πὼς θ’ ἀλλάξῃς,

ἂν σώνει καὶ καλὰ

θές νὰ μᾶς διασκεδάσῃς;..

Ἐκτός, ἂν ἔχῃς καταλάβει

πὼς τὸ τραγούδι λέει θαρετά

ὅ,τι τοῦ φέρνει ὀ Χρόνος.

Κανονίσου, ποιητά,

μισὸν αἰῶνα ζήσαμε

μ’ οὐτοπίες αἵματος·

ὅλες ἐκεῖνες ξέπεσαν,

μὰ τὸ θηρίο στέκει!

Καὶ τί θὰ γίνῃ, πέ μου:

Τὰ λόγια σου —τὰ γέλια τους—

θ’ ἀντέξουνε καθόλου,

ἂν τὸ θηρίο μοιραῖα

ἐκεῖ πάντα θὰ βρίσκεται

κριτὴς τῶν ἀνθρωπίνων;