Στ’ ἀνοιχτὰ τοῦ γυαλοῦ τοῦ Αἰώνα

τό ΄να χέρι τὸν Ἥλιο νὰ κρύβῃ,

σηκωμένο τὸ ἄλλο νὰ γνέφῃ

καὶ τὸ στόμα μ’ ὁδύνη νὰ ψέλνῃ:

Χαῖρε, ἐφευρέτη πατέρα

τοῦ θανάτου τοῦ γιοῦ σου!

Χαῖρε, δαμαστὴ τοῦ Ἀέρα,

ποὺ ὀρθώνεται ὁ γόος σου

ἀπ’ τὸ μπλέ τῆς θαλάσσης

ὥς τὸ μπλέ τ’ οὐρανοῦ!