— Θὰ μοῦ περάσετε τὴ ζάχαρη;

— Βεβαίως,.. βεβαίως…

— Πόσο ὑπέροχο τὸ μπαλκόνι σας!..

— Βρίσκετε;.. Χαίρομαι… Μὰ τί ἐχετε

νὰ πῆτε γιὰ τὰ τελευταῖα γεγονότα;

— Ἄχ, αὐτός ὁ Κόσμος πιά

δέν ἀντέχετε… Παντοῦ,

τὰ πάντα ἀλλάζουνε…

Ἐλευθερίες καὶ δικαιώματα

χάνονται καὶ καταπιέζονται…

(Μοῦ δίνετε τὰ μπισκοτάκια;)

— Βεβαίως,.. βεβαίως…

— Αὐτὴ ἡ θέα τοῦ μπαλκονιοῦ σας,..

ἐξαίσια,.. μοναδική,.. ἀπερίγραπτη…

— Φαντάζομαι δηλώσατε κ’ ἐσεῖς

τὴν παρουσία σας στὰ φόρα;

— Προφανῶς: Τάβγαλα ὅλα στὴ φόρα…

Ἐσεῖς,.. ἐσεῖς τὴ θέση σας τὴ λάβατε;..

— Βεβαίως καὶ τὴν ἔλαβα…

Τὴ θέση μου νὰ μή τὴ λάβω;..

Μιὰ ζωὴ στὸν ἀγῶνα

ἔμαθα καλά νὰ κάθωμαι

ἐκεῖ ποὺ πρέπει νὰ καθίσω

συζητῶντας ὅσα ἐπιβάλλεται

ἀπαξάπαντος νὰ συζητήσω!

— Σωστά-σωστά… Καὶ πῶς ἀλλιῶς;

Ἄχ, φίλτατέ μου, δυστυχῶς,

ἦρθε ἡ ὥρα ἐγὼ ν’ ἀναχωρίσω…

Μπορεῖτε νὰ μοῦ περάσετε

τὸ ἀγωνιστικό μου τὸ κασκόλ.

Ἔξω κάνει κρύο ἰδεολογικό!

Θὰ κλείσῃ ὁ λαιμός μου

κι αὔριο πῶς θὰ φωνάζω

γιὰ ὅ,τι θάπρεπε νὰ γίνῃ

σ’ αὐτὸν τὸν ἄσχημο τὸν Κόσμο

ποὺ δικτατορικά, χωρίς ἐμέ,

μονάχος του βαδίζει!..

— Πόσο δίκαιο ἔχετε!..

Ὅμως, δέ γίνεται… Γιατί…

κάποτ’ ἐπιτέλους θὰ ἐννοήσῃ

καὶ τὸν τρόπο μας θ’ ἀκολουθήσῃ…