Κάθ’ ἐποχὴ βρίσκεται μές σὲ μιὰ περίκλειστη κοιλάδα προσπαθειῶν. Λόγῳ τῆς ροῆς τοῦ χρόνου καὶ τῆς καθημερινῆς χθαμαλότητας, ξεχνάει νὰ κοιτάξῃ κατὰ τὴν Ἀνατολή, κατὰ τὸ ἡλιοβασίλεμα, ἀπ’ ὅπου κατεβαίνει ὁ καθαρτικὸς Βοριᾶς, ἀπ’ ὅπου ἔρχονται οἱ ζωογόνες οἱ βροχές.

Μὰ ἡ λησμονιὰ δέν παύει τὴν ὕπαρξη τῶν τεσσάρων σημείων! Αὐτὰ στέκουνε πάντα κεῖ. Ἡ εὐαισθησία, ἡ μελέτη καὶ τὸ μέταλλο ψυχῆς λειτουργοῦν, ἀπὸ κοινοῦ, ὡσὰν πυξίδα.

Κι ὅποιος νομίζει πὼς θὰ φέρῃ τὰ τέσσερα σημεῖα μές στὴν κοιλάδα, ὀνειρεύεται τὸ ἄτοπο: Ὁ ἥλιος νὰ ξεκινάῃ τὸ ταξίδι του τὸ ἡμερήσιο καὶ νὰ τὸ λήγῃ μές στὴν κοιλάδα· ὁ Βοριᾶς νὰ γίνῃ μιὰ περιδίνιση· ὅλο τὸ νερὸ νὰ ἐξαχνώνεται καὶ νὰ πέφτῃ μόνον ἐκεῖ. Τότε, τὴ μιὰ ὅλα θὰ καίγωνται, τὴν ἄλλη θὰ παγώνουνε, τὴν τρίτη φορὰ θὰ πλημυρίζουνε.

Τέτοια σκέφτομαι σὰν κάποιοι προσπαθοῦν νὰ χωρέσουνε τοὺς κλασικοὺς στὴ στενότητα τῆς ἐποχῆς τους.