Δέν ὑπάρχει τό «Δέντρο τῆς Γνώσης τοῦ Καλοῦ καὶ τοῦ Κακοῦ». Ὁ Κόσμος  ὅ λ ο ς  ξεδιπλώνει τὰ κλαδιά του… Ὁ νοῦς κ’ ἡ πράξη, τὴ μιά προσεγγίζουν τὸν πελώριο κορμό —τὰ πρῶτα καὶ θεμελιώδη—, τὴν ἄλλη ξεκουράζονται στὸ μικρότατο φύλλο —τὸ συγκεκριμένο τῆς ζωῆς—, τ’ ἀπώτατο ριζίδιο… Ὅλος ὁ Κόσμος εἶναι Γνώση κ’ ἡ Γνώση συστήνει τὸν Κόσμο. Ἡ συνείδηση, σὰν ἱκανός ἀκροβάτης, ἀνεβοκατεβαίνει ἀπ’ τὸ γενικὸ στὸ εἰδικό… Ὅταν ἐκείνη διακρίνῃ τὸ ἐλάχιστο στὸ καθέκαστο, συμπληρώνεται ἡ εἰκόνα τοῦ καθολικοῦ· σὰ συλλαμβάνῃ μία ποιότητα γενική, βαθαίνει ἡ κάτοψη καὶ τὸ βίωμα τοῦ ἐπιμέρους – πλουτίζει κ’ ἑδραιώνεται τὸ αἴσθημα κ’ ἡ ραθυμία τοῦ πνεύματος —κληρονομιὰ ἀπὸ τὰ κουρασμένα πόδια— κάμπτεται, τὸ σῶμα καταλαβαίνει πὼς δέν εἶναι μονάχα τὸ περίγραμμά του· τὸ γήινο λαμβάνει τὸ ρυθμὸ καὶ τὴν κίνηση τοῦ ἀέρα· τὰ σύννεφα ἔρχονται κοντύτερα στὸ χῶμα νὰ τὸ ποτίσουν, γιὰ νὰ πετάξῃ καινούργια κλωνάρια ὁ Κόσμος… Ἡ Δημιουργία συντελεῖται ἀδιάλειπτα!