Κάπου-κάπου, ἀπ’ τὸ στοχασμὸ ὡρισμένων ξεγλιστρᾶνε μὲ χάρη μορφὲς ὁλοζώντανες καὶ περπατᾶνε μές στὸν Κόσμο. Μερικοὶ ἀπ’ αὐτοὺς ἐπιμένουν πὼς ἐκεῖνες εἶναι μόνο ὁ λόγος ποὺ τὶς περιγράφει· ἄλλοι δὲ διευκρινίζουν τίποτα γιὰ τὸ ποιὸν τούτων τῶν καλλίγραμμων, μὲ γοῦστο ντυμένων καὶ θελκτικῶν ὑπάρξεων. Ἀγέρωχες κατηφορίζουν τὴ στράτα καὶ ξεσηκώνουν τὰ πλήθη, ὅπως κοιτάζουν αὐτὰ ἀπ’ τὰ παράθυρα καὶ κρύβονται πίσω ἀπ’ τὶς πόρτες τῶν πολυκατοικιῶν. Ὥσπου ἀπότομα πετάγεται κάποιος λῄσταρχος βιαστὴς βιάζει τὴν ὀμορφιά, τὶς κλέβει τὰ ροῦχα καὶ τὰ πάει στὸ διαμέρισμα τοῦ ὑπογείου μὲ θέα μόνο λίγο τὸν ἀκάλυπτο. Φοράει τὰ κλεμμένα ροῦχα σ’ ἕνα πολύσπαστο τῆς κακιᾶς ὥρας καὶ τὸ περιφέρει σὲ λεωφόρους καὶ σοκκάκια, σὰ νἆναι νόμιμη σύζυγός του… Ἔχει πλάσει ὁ λῄσταρχος βιαστὴς μιὰν ἰδεολογία καί, κάθε τόσο, τὸν σταματᾶνε οἱ περαστικοὶ νὰ τὸν χαιρετήσουν καὶ νὰ τοῦ εὐχηθοῦνε βίον ἀνθόσπαρτον. Εἶναι τέτοιος ὁ θαυμασμός τους ποὺ τὸν βγάζουν καὶ κυβερνήτη τοῦ τόπου. Ἔχει πλάσει πιὰ ὁ λῄσταρχος βιαστὴς μιὰ παράδοση ἐξουσίας.