Ὑπάρχει κάποιο σπίτι στὴ Νέα Ὀρλεάνη.

Τὸ φωνάζουν ὁ  Ἥλιος π᾿ ἀνατέλλει.

Κειπέρα τόσα καὶ τόσ’ ἀγόρια ναυαγήσαν –

Θέ μου, ἕνα εἰμ᾿ ἀπὸ κεῖνα…

Ἡ μάνα μου ἦταν ράφτρα,

μπάλωνε τὸ καινούργιο μου μπλουτζήν·

ὁ πατέρας μου, χαρτόμουτρο –

κάτω στὴ Νέα Ὀρλεάνη.

Ὁ χαρτοπαίχτης ἔχει ἀνάγκη

μιὰ βαλίτσα μόνο κ᾿ ἕναν ἄσο στὸ μανίκι…

κ᾿ αἰσθάνεται εὐτυχισμένος

μόνο σὰ μεθάῃ καὶ νικάῃ.

Μάνα, ὁρμήνεψε τὰ παιδιά σου

μὴ καὶ κάνουνε τὰ δικά μου:

νὰ χάσουνε τὴ ζωή τους ἄθλια ἁμαρτάνοντας

στὸ σπίτι τοῦ  Ἥλιου π᾿ ἀνατέλλει!..

Τώρα, μὲ τόνα πόδι στὴν πλατφόρμα

τ’ ἄλλο στὸ τραῖνο πάνω,

γυρνάω στὴ Νέα Ὀρλεάνη

νὰ μ’ ἁλυσοδέσουν.

Ἕνα σπίτι βρίσκεται στὴ Νέα Ὀρλεάνη.

Τὸ φωνάζουν ὁ  Ἥλιος π᾿ ἀνατέλλει.

Κειπέρα τόσα καὶ τόσ' ἀγόρια ναυαγήσαν –

Θέ μου, ἕνα εἰμ᾿ ἀπὸ κεῖνα…