Τὸ τζάκι ἀπαιτεῖ μέριμνα καὶ χρόνο: Δέν ἀρκεῖ νὰ τ’ ἀνάψῃς – πρέπει ὕστερα νὰ τό «ταΐζῃς» τακτικὰ μὲ καινούγια κούτσουρα· νὰ ξέρῃς πῶς νὰ βάλῃς τό ΄να ξύλο πάνω στ’ ἄλλο, νὰ ρυθμίζῃς συνετά τὴν πυρά…
Ὅταν κάθωμαι καὶ συγυρίζω τὴ φωτιά, ἔχω ἀρκετὲς φορὲς γιὰ σύντροφο τὴ γάτα μου. Παρακολουθεῖ κάθε κίνηση – λές καὶ μ’ ἐποπτεύει… Μὰ τὰ μάτια της ἀ λ λ ο ῦ καρφώνονται ὕστερ’ ἀπὸ λίγο: εὐθεία στὴ φλόγα! Ἡ γοητεία της τὴ θέλγει. Τὴν κοιτάει σὰ νάθελε νὰ βουτήξῃ μέσα κι ἂς γνωρίζει ἐξ ἐνστίκτου πὼς θὰ τηνε καταπιῇ. Κι ἂς μπουμπουνώσῃ ἔπειτα ὁλάκερο τὸ σπίτι…
Τὸ ἴδιο κάνουν κι ἀρκετοὶ ἄνθρωποι μὲ κάθε εἴδους φωτιά – ὅπως ἡ γάτα μου: Γοητευμένοι κι ἀνίκανοι νὰ τιθασεύσουν τὴ φλόγα, τὴν κοιτᾶνε συνεχῶς κ’ ἴσως κάποια στιγμή, στὴ ζάλη τους, ὁρμήξουν κιόλας μέσα της αὐτοκαταστρεφόμενοι καὶ τραβῶντας κι ἄλλους στὸ χαμό.
Ὅμως, οἱ γάτες, ἔχοντας τ’ ἀκαταλόγιστο, ἐκ τῶν προτέρων συγχωροῦνται· οἱ ἄνθρωποι ἀποδεικνύουν πὼς εἶναι ἄμοιροι εὐθυνῶν λόγῳ ἐλλιποῦς συναίσθησης τοῦ κινδύνου ἐκ τῶν ὑστέρων…
