Ὅλο κ’ αἰσθάνομαι,

ἀρίφνητα κακὰ

νὰ μᾶς χτυπᾶνε.

Γιὰ μιὰ στιγμὴ στοχαστικὴ

ζυγιάζω τί θὰ μ’ εὕρῃ –

πείθομαι πὼς τ’ ἀντέχω…

Μὰ σὰ σὲ ψάχνω

τὸ χέρι μου ἁπλώνοντας

ν’ ἀγγίξω τὸ δικό σου,

ἐκεῖνο εἰν’ μακριά,

πολύ μακριά..-

ἄσκοπα τὸ ζητάω.

Αὐτό…

πῶς νὰ τ’ ἀντέξω;