Πολλά τὰ θαύματα

ποὺ ἀντικρύζει ὁ ἄνθρωπος

μὰ τ ί π ο τ α μπρὸς στὶς ὀσμές τους!..

Τὸ χῶμα τῆς γῆς,

τὰ μαραμένα φύλλα,

ὁ νοτισμένος ὁ κορμός,

οἱ θάμνοι, τὰ λουλούδια.

Πόσα καὶ πόσα ὁ ἄνθρωπος

δὲ βλέπει μὲ τὰ μάτια;..

Φάσματα, ὅμως, ὅλα τους,

ἂν δέ μυρίζουνε –

δὲ σέρνουν σὲ χορό

τὰ τρυφερὰ ρουθούνια…

Ὁ ὄμορφος βοσκός,

πῶς θὰ διάλεγε

σὲ ποιά νὰ δώσῃ

τὸ μῆλο τὸ χρυσό,

ἂν δέ μοσχοβολοῦσε

Ἔ ρ ω τ α

τ’ ὄμορφο σπαρτιατικὸ κορμὶ

ποὺ κατεβήκανε γιὰ χάρη του

τόσοι πολλοὶ στὸν Ἅδη;..

Περσότερο ἀπὸ τ υ φ λ ὸ ς

ὅποιος δὲν πιάνει τὶς ὀσμές,

δὲν ξέρει νὰ διαβάζῃ

τῶν μυρωδιῶν τὶς λέξεις…

Παγιδευμένος στὶς μορφές..-

πῶς νάβρῃ τὸ εἴδωλο,

ν’ ἀντιληφθῇ τὸ ψέμα;..

Δίχως ὀσμὴ τὰ πράγματα,

σκιὲς ὀνείρων…

[Ἀπὸ Τὸ ἄρωμα τοῦ Ἔρωτα]