[Χορικὸ ἀπὸ τὴν τραγικοκωμῳδία Ἀμφιτρύων.]

Μητέρα τοῦ σκότους
ποὺ μέσα σὲ σένα κρύβονται
ὅσα τὸ μέλλον δένουν.

Πλανεύτρα μαῖα
γι’ ἀγάπες, σχέδια,
λῃστεῖες κ’ αἱμάτινες
κακοῦργες ἀνταρσίες.

Ἐσὺ ποὺ ζωντανεύεις τὴν καρδιά,
ποὺ δίνεις δύναμη σὲ κάθε προδοσία
καὶ διώχνεις τοῦ νοῦ τὴ στείρα λογικὴ
γητεύοντας μὲ τῶν ἀστερισμῶν τὸ κάλος.

Πρόδρομε τοῦ φωτός, τῶν ἡμερῶν ἀρχαία,
ποὺ μὲ μανία ἁποστερεῖς τὸ λύχνο τῆς ψυχῆς
κ’ ἡ γλῶσσα ἡ ἀνθρώπινη λαλιὰ καὶ νόημα χάνει.

Νύχτα ὀμορφοστόλιστη,
ποὺ κλείνεις μέσα σου
τῆς Γῆς τὴν ὅποια ἀσχήμια
κάνοντας τοὺς θνητοὺς
ν’ ἀπαλλάσωνται μεμιᾶς
ἀπὸ τὸ βάρος τῆς ἀνάμνησης,
ἀπὸ τὴν πίκρα τῆς συνείδησης.