Λέγεται γὰρ οὕτω παράφορος  πρὸς δόξαν εἶναι καὶ πράξεων μεγάλων ὑπὸ φιλοτιμίας ἐραστής, ὥστε νέος ὢν ἔτι τῆς ἐν Μαραθῶνι μάχης πρὸς τοὺς βαρβάρους γενομένης καὶ τῆς Μιλτιάδου στρατηγίας διαβοηθείσης σύννους ὁρᾶσθαι τὰ πολλὰ πρὸς ἑαυτῷ καὶ τὰς νύκτας ἀγρυπνεῖν καὶ τοὺς πότους παραιτεῖσθαι τοὺς συνήθεις, καὶ λέγειν πρὸς τοὺς ἐρωτῶντας καὶ θαυμάζοντας τὴν περὶ τὸν βίον μεταβολήν, ὡς καθεύδειν αὐτὸν οὐκ ἐῴη τὸ τοῦ Μιλτιάδου τρόπαιον!..

Λέγεται, μάλιστα, πὼς τόσο παράφορος ἦταν <ὁ Θεμιστοκλῆς> γιὰ δόξα καὶ τέτοιος ἐραστής, ἀπὸ δίψα γιὰ τιμές, τῶν μεγάλων πράξεων, ὥστε, ἂν καὶ νέος ἀκόμα κατὰ τὴ μάχη στὸ Μαραθῶνα ἐναντίον τῶν βαρβάρων καὶ τὴ στρατηγία τοῦ Μιλτιάδη τὴν περιλάλητη, τὸν ἔβλεπαν βουτηγμένο στὶς δικές του σκέψεις νὰ μένῃ τὶς νύχτες ἄγρυπνος, νὰ παραιτῆται ἀπὸ τὶς συνηθισμένες οἰνοποσίες καὶ νὰ λέῃ σ’ ὅσους τὸν ρωτοῦσαν κι ἀποροῦσαν γιὰ τὴ μεταβολὴ τούτη τοῦ βίου του, πὼς δέν τὸν ἀφήνει νὰ κοιμηθῇ τὸ τρόπαιο τοῦ Μιλτιάδη!..

[Πλουτάρχου Βίοι Παράλληλοι, Θεμιστοκλῆς Γ΄, 3-4. Κείμενο ἀπό: Plutarch’s Lives, with an english translation by Bernadotte Perrin, Loeb Classical Library, William Heinemann-The MacMillan Co., London-New York, 1914, σελ. 10.]

                Οὔτε πατρίδα, οὔτε θρησκεία, μήτε ἰδέες, μήτε συμφέροντα ἐξωτερικὰ κινοῦν τὸν ὄντως πολιτικό· μονάχα ἡ βαθειά του, ἀσίγαστη φιλοδοξία τοῦ δίνει κουράγιο νὰ πράττῃ τὰ τόσα πού, μ’ ὅρους ἠθικῆς, ἀποτελοῦν ἐγκλήματα στιγερά. Ὅποιος ἀνακατεύεται μὲ τὰ κοινά, καὶ μέσα του  α ὐ τ ὸ  δέν τ’ ὁμολογεῖ, εἶν’ ἐπικίνδυνος καί γιὰ τὸν ἑαυτό του καί γιὰ τὸ λαὸ ποὺ διοικεῖ. Καί, ἂν κάποια πολιτεία ἔχῃ πράγματι δημοκρατία (ποὺ ἡ ἐτυμολογία μόνη της διαφημιζόμενη εἶναι παραμύθι γιὰ παιδάκια ἢ γι’ ἄκριτα πλήθη), καταλαβαίνει κείνη τὸ πάθος καὶ βρίσκει τρόπο μὲ σοφία νὰ τὸ ἐνσωματώσῃ περιστέλλοντάς το μὲ νόμους κατάλληλους και τιμές…