Ἕνας λεπτὸς φλοιός. Ἀποπάνω τὸ γαλάζιο — τὸ κρύο, στρατοσφαιρικό — καὶ πέρα τὸ μαῦρο -τὸ παγωμένο τοῦ ἄπειρου κενοῦ. Ἀποκάτω χιλιόμετρα πέτρας, μάγματος, λιωμένου σίδερου καὶ φωτιᾶς. Τὸ ψηλότερο βουνὸ μόνο μιὰ κάθετα στηλωμένη καρφίτσα, κι ὁ βαθύτερος ὠκεανὸς ἕνα κουτάλι σιροπιοῦ· οἱ δυὸ ἀντίρροπες δυνάμεις — ἀποπάνω κι ἀποκάτω — νὰ συνθλίβουν τὸ ἐνδιάμεσο. Ὄντα στὸ χῶρο ἀνάμεσα, σχεδὸν σὰν πατικωμένες χαλκομανίες: τριδιάστατα τύποις, ἀλλὰ οὐσίᾳ διδιάστατα. Κι ὅλο τὸ πέρα-δῶθε τους νὰ λέγεται: Ἱστορία. Ἂν γινόταν ν’ ἀποκρυπτογραφηθῇ ἡ ἀκτινοβολία στὸ ὑπόβαθρο, σαρδώνιο θ’ ἀκουγόταν γέλιο: συνεχές, διαπεραστικό, τραγικὰ μονότονο. Καὶ θὰ συνέχιζαν τὰ πάνω καὶ κάτω νὰ πιέζουν, νὰ συμπιέζουν, νὰ συνθλίβουν -ἕως σχεδὸν ἐξαφανίσεως! Παράδεισος; Κόλαση; Ὅ,τι καὶ νὰ διαλέξουν οἱ χαλκομανίες, ἐκεῖ θὰ βρίσκωνται, στὴν αἰώνια πρέσσα τῆς μεθορίου, στὴν ἀδυσώπητη, λεπτή τους ὕπαρξη. Ὅμως, κ’ ἔτσι χαρά πρέπει νὰ νοιώθουν ποὺ στέκωνται καὶ τὸ ριζόχαρτο τῆς ζωῆς τους δέν ἔχει διπλωθῆ ἀκόμα.