Ἔρχεται κάθε νύχτα

νὰ ζυγιάσῃ ὁ Ἄνουβις,

ὁ ἀρχαῖος ψυχοπομπός,

συνετὰ τὴν καρδιά.

Τὴν ἀπιθώνει βαρειά

κ’ ἐλπίδας πούπουλο

ἀπ’ τὴν ἄλλη ἀκουμπᾷ

νὰ γύρῃ ἡ ζυγαριά.

Ἔπειτ’ ἁρπάζει

τὸ νοῦ βιαστικά

ἡ ματιὰ νὰ θολώσῃ,

νὰ προβάλῃ ὁ Ὕπνος,

ὥσπου ἡ ὥρα ναρθῇ

γιὰ τ’ ἀβέβαιο τ’ ὄνειρο

τῆς καινούργιας αὐγῆς…