[Ἐκ τῆς Καταβάσεως.]
Κεῖνος εἰς Χρόνου τὸν Χῶρον πλανᾶται· στοχάζεται μήπως
ἦτο ἐξ Ἀρχῆς ἕως Τέλους ἀίδιος μέσον εἰς Σύμπαν,
ζῶν καὶ παρὼν καὶ ἀενάως ἐρχόμενος πάλιν καί πάλιν·
μοῖρα καὶ μέρος του μήπως ὁ Χῶρος τοῦ Χρόνου δι’ ἐκεῖνον
μένει σημεῖον τῆς Μνήμης, τοῦ Νοῦ καὶ τοῦ Πάθους ἐν Βίῳ.
Βρέφος: τοῦ γέροντος μνῆμα. Τότε τὸ μέλλον του ὀπίσω
ἔτρεχε ὡσὰν ἀστραπή νὰ ὑπερβῇ παλαιά-περασμένα,
ἔμπροσθεν ὡς ἀντικρύζει: ἱδρύματα – ἀγαλματώδη –
μετ’ ἰδικῶν ἀπειλῶν (ἐξ ἐκείνου τὰς λέξεις συνθέτουν),
καὶ ὅλων των τῶν συμβουλῶν (δι’ ἐκείνου τοὺς φθόγγους σαλπίζουν).
Ἵσταντο πλέον μορφαὶ ὑπερνικοῦσαι ἐπὶ Γαίας τὸν χρόνον,
ἐποδηγέτουν ποιμάντορες πᾶσαν πορείαν ἐκείνου,
ἐπ’ ἀετώματος ἔλαμπον ἐσμιλευμένοι ὑπερόχως.
Ὁ θεοείκελος οὗτος ἀνὴρ Ἀθηναῖος χορείαν
καθιδρυμάτων ἀνέῳγε· ἐγεωμέτρει τὸν Κόσμον
τὰ προσωπεῖα φορῶν διαλόγων· καὶ μνήμην τῆς νήσου,
ἥτις ἐν βένθεσι κάτωθι ἐχάθη, ἐλάλει τὸ ράμφος
ἴβιος ἔχοντος σῶμα ἀνδρικὸν καὶ γραφέως ἀκίδα.
Ὁ μαθητὴς συνεκρότει τὸ ὑπέρλογον εἰς λογικόν τι
ὄργανον, νὰ ἔχουν τοῦ μέλλοντος χρόνοι πρὸς ἀνατομίαν·
ηὗρον τροχὸν καὶ πυγμὴν καὶ πειθὼ ἐξ Ἐσπερίας ἐσχάτης
ἔθνη νεώτατα πεπλανημένα – στρατοί-μηχαναί των –
τοῦ μαθητοῦ νὰ μολύνουν ἐκ βάθρων τὸ πνεῦμα καὶ γράμμα.
Εἷς τῶν ἑπτὰ σοφωτάτων τὰ δίστιχα ἀπήγγειλε ἐν κέντρῳ
τῆς ἀγορᾶς -συμπολίτας ἐκέλευε τὰ ὅπλα νὰ ἐπάρουν
καὶ τὴν δειλίαν ν’ ἀφήκουν, ἰσόρροπον νὰ θέσουν τὸν νόμον
σείοντες τὸ ἄχθος ἐτῶν καὶ τὴν πόλιν μεγάλην ὀρθοῦντες,
ἥτις οὐδέποτε ὀλεῖται, ἐὰν κατὰ Δία βουλεύῃ.
Κάθηται ῥέκτης Φαισούλων καὶ γράφει πικρὰς ἀληθείας·
ἅπαντες τὰς ἐφαρμόζουν εἰς πόλεις, ἀλλὰ νὰ ὁμολογήσῃ
τὶς εἰς πολίτας τὴν χρῆσιν ματαίως αἰῶνες ζητεῖται·
λόγους «πυρίνους» τὰ ὦτα του ἀκούουν πρὸς χάριν
τάχα τοῦ πλήθους, πρὸς χάριν τῶν δῆθεν πολλῶν,.. τοῦ δικαίου…
Ἱερωμένος παρίσταται Ἐφέσιος ἐκ Πολυνάου·
ἡ γενειὰς καπνισμένη· πυρῖτις καὶ σπάθη καὶ μένος·
ἡ παρειὰ τιμηθεῖσα ὑπ’ ἐχθροῦ καὶ ἀσπασθεῖσα· τὸ βλέμμα
ἀναζητεῖ τὸ τῆς πίστεως κάλλος· τὸ φῶς ἐσβήσθη·
λάβαρα ἡμισελήνων τριῶν τὰς νεφέλας καλύπτουν.
Μέσον τοῦ χώρου, ἀοιδὴν ὀφρυόεσσαν – φώνημα μέγα
καὶ τραγικόν – εὐεπὴς τῆς Μητρὸς καὶ τῆς Κόρης δραπέτης
ἐπισταμένως ἐπύργου: Ὀρέστου, Κασσάνδρας καὶ Ξέρξου
καὶ θαυμαστοῦ Προμηθέως λαμπρὰς παρουσίας εἰς τριμέτρους
ἰαμβικούς, ἀναπαίστους, δακτύλους μεστοὺς Ἐρινύων.
Κράτιστος ἔξω τῆς Ἄρκτου καὶ τῆς Οἰκουμένης ὀλίγον
δεῖν μεθειστήκει καὶ τὴν λεοντὴν Ἡρακλέους ἐκ κόμης
ἀστεροέσσης ἡρπάκει, ἀλλὰ τραγῳδοῦ συντροφία
ἦλθε πυρφόρος κ’ ἐστέρησε βίον καὶ στέμμα Περσίας·
μέγας Ἰνδὸς ὡς Σμινθέως τὴν ὄψιν του εἰσέτι ἐνθυμεῖται.
Ἀταραξίας διδάσκαλος κάτωθι δένδρου μορφήν του,
μόνην, ὀπίσω ἐγκατέλιπε· πλέον ἀόκνους τοῦ Κύκλου
ἔφυγε ἐπαναφοράς· τοῦ Τροχοῦ τὰς ἡμερησίας κινήσεις
διὰ ἰδικοῦ του τροχοῦ καὶ ἰδικῆς ἀτραποῦ του ὑπερέβη·
ἔφυγε αὐτὸς καί τὰς ἐναλλαγὰς καί τὰς περιπετείας.
Ἕτερος ταύτας κινήσεις ἀνέλυε εἰς κύκλους, εὐθείας,
ἄξονας, σπείρας, δυνάμεις, σειρὰς ἀθροισμάτων, πράξεις,
διανυσμάτων ταχύτητας, κλάσματα ἀῤῥήτων ῥητῶν τε
ὅρων ἐπ’ ἄπειρον ἐκτεινομένων καὶ διοφαντείων
ἐξισωτέων ὀνείρων διὰ τὸ στερέωμα πάντων.
«Ποῖος συνέχει τὸ Σύμπαν καὶ τὰς τροχιὰς τῶν σωμάτων
πάντοτε γράφει τὰς νύκτας τοῦ θέρους, τὰς νύκτας χειμῶνος,
ἀστερισμῶν ὡς νὰ ἐξέρχωνται, ἀστερισμῶν νὰ εἰσβάλλουν
πάντοτε ἰδίων;!», ἠρώτα τις ἄλλος τὸ πάθος ν’ ἀνθέξῃ
δίου ἡρακλείου καρποῦ εἰς γυναικὸς ἰδικῆς τὴν κοιλίαν.
Εἰς τῆς αἰθούσης τὴν ἄκραν βραχὺς ἀνακρέων Βορείων
ἐν τῇ ψυχῇ διχασθείς: ὁ μὲν πλάνης ξανθὸς ἐπιγείων,
ὁ δὲ μελάγχρους νεφῶν κυνηγός· μὲ ὀφθαλμοὺς σμικροτάτους
ἤλεγχε πάσας κινήσεις θυμοῦ, λογισμοῦ, κοινωνίας,
δρᾶμα ὡς ἐποίει τοὺς ἥρωας ἄστεων ἀποκαλύπτων.