Μποροῦν νὰ μοῦ κλέψουν ὅλα τὰ ἔχεια· νὰ μοῦ κόψουν χέρια καὶ πόδια· νὰ μοῦ πάρουν τὸ κεφάλι. Ὅμως, τὴν πραγματική μου περιουσία (αὐτή ποὺ σᾶς μιλάει τώρα), θὰ πρέπει πρῶτα νὰ τὴν ἀ ξ ι ω θ ο ῦ ν, γιὰ νὰ τὴν καρπωθοῦν. Γι’ αὐτό, λοιπόν, ὅ,τι κι ἂν ἀπαιτήσῃ κάποιος, ὅ,τι ἁρπάξῃ, καλῶς… Ἐ δ ῶ εἶμαι (ἀλίμονό σας!) – θὰ τὸ ξαναφτειάξω.
