Γιατί, ἀλήθεια, πάντοτε
ὁ λόγος ν’ ἀναφέρεται
σ’ ἀφεντικὰ καὶ δούλους;..
Μιὰ μέρα, σὰ συζήταγα
μ’ ἕναν καλό μου φίλο,
μοῦ ἀποκρίθη σκεφτικός:
Δὲ θέλησα ποτέ μου
μήτ’ ἀφεντικό,
μὰ μήτε δοῦλος νάμαι..-
τὸ πλήρωσ’ ἀκριβά!
Φίλε μου, οὔτε κ’ ἐγὼ τὸ θέλω
ἀντίτιμο κ’ ἐγώ πληρώνω·
γι’ αὐτό κ’ οἱ δυό μας,
τώρα δα, εἴμαστε κοινωνία
καὶ στήνει ὁ ἕνας
σεβαστικά ἀντηρίδες
στὸ λιθαράκι τ’ ἄλλου.
Μὰ ἀπάντησέ μου, φίλε μου,
ἂν τρεῖς μονάχα ἤμασταν
τί κ ά σ τ ρ α θὰ ὀρθώναμε;..
Ἂν τέσσερεις βρισκόμασταν
τί ο ὐ ρ α ν ο ὺ ς θὰ βλέπαμε;..
Πέντε, ποιάν α ἰ ω ν ι ό τ η τ α
θάχαμε πιὰ δικιά μας;..
Ὅμως, ἐσὺ κ’ ἐγώ,
δυὸ πρόσωπα καὶ μόνο,
φτουρᾶμε κόντρα στὸν καιρὸ
νὰ νοιώσουμ’ ε ὐ τ υ χ ί α!