Γιατί, ἀλήθεια, πάντοτε

ὁ λόγος ν’ ἀναφέρεται

σ’ ἀφεντικὰ καὶ δούλους;..

Μιὰ μέρα, σὰ συζήταγα

μ’ ἕναν καλό μου φίλο,

μοῦ ἀποκρίθη σκεφτικός:

Δὲ θέλησα ποτέ μου

μήτ’ ἀφεντικό,

μὰ μήτε δοῦλος νάμαι..-

τὸ πλήρωσ’ ἀκριβά!

Φίλε μου, οὔτε κ’ ἐγὼ τὸ θέλω

ἀντίτιμο κ’ ἐγώ πληρώνω·

γι’ αὐτό κ’ οἱ δυό μας,

τώρα δα, εἴμαστε κοινωνία

καὶ στήνει ὁ ἕνας

σεβαστικά ἀντηρίδες

στὸ λιθαράκι τ’ ἄλλου.

Μὰ ἀπάντησέ μου, φίλε μου,

ἂν τρεῖς μονάχα ἤμασταν

τί  κ ά σ τ ρ α  θὰ ὀρθώναμε;..

Ἂν τέσσερεις βρισκόμασταν

τί  ο ὐ ρ α ν ο ὺ ς  θὰ βλέπαμε;..

Πέντε, ποιάν  α ἰ ω ν ι ό τ η τ α

θάχαμε πιὰ δικιά μας;..

Ὅμως, ἐσὺ κ’ ἐγώ,

δυὸ πρόσωπα καὶ μόνο,

φτουρᾶμε κόντρα στὸν καιρὸ

νὰ νοιώσουμ’  ε ὐ τ υ χ ί α!