Ἡ βιασύνη πὼς κάθετί τοῦ παρελθόντος εἶναι καὶ παληωμένο· ἡ ἀμηχανία ὅταν οἱ θεωρίες καὶ τὰ συστήματα δείχνωνται σαρακοφαγωμένα· ἡ ἀνοησία μιᾶς ζωῆς σ’ «αἰώνιο» παρόν· ἡ ἀκρισία ὅτι οἱ δυνάμεις ὁλάκερου τοῦ τωρινοῦ ὁρίζοντα βαστᾶνε στὴ ροὴ τῶν αἰώνων· ἡ ἐλαφρομυαλιὰ πὼς μονάχα τὸ σήμερα γνωρίζει καί, μάλιστα, πλήρως· τὸ θρασύτατο νανοειδές, ὅταν προσπαθῇ κάποιος μονοκοντυλιὰ ν’ ἀρνηθῇ πανάρχαιες ἀγάπες καὶ προϊστορικὰ μίση· ἡ παράνοια πὼς τὸ σκοπούμενο ταυτίζεται μὲ τὴν Ἱστορία· ἡ ἀφελὴς πίστη στὴν πρόοδο ἄνευ ὅρων· ὁ μεσσιανισμὸς τῶν ὄψιμων «προφητῶν»· ἡ πίστη κι ἀφοσίωση στὰ λάθη -ἡ χίμαιρα καὶ ἡ ὕβρις -ἡ ἀπόλυτη βεβαιότητα τοῦ ὀρθοῦ ἀρμενίσματος πάντα σὲ στραβό γιαλό: Νά αἰτίες τύφλωσης μπρὸς στὸ ὄντως νέο καὶ τὸ μέλλον. Γιατὶ τὸ νέο, ὅπως διαφέρει ἀπ’ τὸ παληό, διαφέρει κι ἀπὸ τὸ τρέχον. Ἐπειδὴ τὸ μέλλον θὰ ἐκταθῇ καὶ τὸ παρὸν στιγμοῦλα χάνεται ἀδιάστατη, γιὰ νὰ προστεθῇ «αὐτοστιγμεί» στὸ παρελθὸν μ’ ὅλη τὴν ἔκτασή του…