Καὶ τώρα ποὺ κατάλαβες

τί ΄ν’ ὁ ἀπέναντί σου

κ’ ἔνοιωσες μιά χαρὰ

τὸ μέλλον τί θὰ φέρῃ,

πῶς θὰ γλυτώσῃς τὸ χαμό –

ἐκείνου μὰ κ’ ἐσένα;

Ἀκολουθῶντας στέρεα

μόνο τὴ λογική σου:

Ἀτσάλι νάν’ τὸ δέρμα σου

καὶ πάγος μές στὶς φλέβες.

Ξέχνα τες τὶς εὐγένειες –

γιὰ νὰ μὴ λησμονήσῃ

θανατερά καθέναν σας

ὁ ἀμείλικτος ὁ χρόνος…

Κι ὅταν ξεφύγετε κ’ οἱ δυό,

ἀναθεμάτισε μεμιᾶς

ὅπλα μαζὶ καὶ μάχες

καὶ τὴν ψυχή σου ζέστανε

στὴν ὕπαρξη τοῦ ἄλλου.