Εἰς αἰῶνα μου βλέπω
(διὰ τὸ ἐρχόμενον μέλλον,
παρελθόντας αἰῶνας)
ὅτι Ἑλλάδα συνθέτεις
μὲ τὸ Γένος ἀκμαῖον,
τὸν λαὸν νὰ ἐνθυμῆται·
μὲ τοὺς Ἕλληνας πρώτους
καὶ τὴν γλῶσσαν των πάντα·
μὲ τὴν μνήμην τῶν ὄντων
καὶ τὴν στάσιν τῶν ζώντων.
Μετὰ ταύτων καὶ μόνον
ἄμπελοι κ’ ἐλαιῶνες
θὰ καρπίσωσι πάλιν,
καὶ θὰ πλεύσωσι πλοῖα.
Ἄνευ ταύτων ἁπάντων
θ’ ἀπομείνωσι γαῖαι
χωρὶς καρπὸν καὶ τρύγον·
θ’ ἀράξωσι τὰ πλοῖα,
σηπόμενα ἐπὶ βράχων·
καὶ τὸ ὄνομα Ἑλλάδος,
(καταισχύνη ἡμετέρα –
οἰωνὸς διὰ τοὺς ἄλλους)
θὰ τὸ σβέσῃ ὁ Χρόνος.