Ἀπ’ τά «Χρυσὰ ἔπη» τοῦ Πυθαγόρα (;)

[Ἀντιβολὴ μέ: Epictetus, with an english translation by W. A. Oldfather, Loeb Classical Library, Harvard University PressWilliam Heinemann, Cambridge, Massachusetts-London, 1928, τομ. II, σελ. 72,  Ἀρριανοῦ Τῶν Ἐπικτήτου Διατριβῶν Γ΄ 10,2-3.]

Μηδ’ ὕπνον μαλακοῖσιν ἐπ’ ὄμμασι προσδέξασθαι,

Ὁ ὕπνος νὰ μήν ἐρθῇ στὰ βλέφαρα τὰ μαλακά,

πρὶν τῶν ἡμερινῶν ἔργων λογίσασθαι ἕκαστα:

πρὶ νὰ συλλογιστῇς καθένα ἀπ’ τῆς ἡμέρας τὰ ἔργα:

«Πῇ παρέβην; Τί δ’ ἔρεξα; τί μοι δέον οὐ τετέλεσται;..»

«Πῶς ξαστόχησα; Καὶ τί ἐπραξα; Καὶ τί ΄πρεπε νὰ γίνῃ ποὺ δὲν ἔγινε;..»

Ἀρξάμενος δ’ ἀπὸ τούτου ἐπέξιθι· καὶ μετέπειτα

Ξεκίνα ἀπὸ τοῦτο τὴν ἀναδρομή· μετέπειτα

δειλὰ μὲν οὖν ῥέξας ἐπιπλήσσεο – χρηστὰ δὲ τέρπου!

γιὰ τὰ δειλά ποκαμες, ἐπιπλήξου καὶ γιὰ τὰ χρηστά, εὐχαριστήσου!

Ἐν κατηγορίαις: Μεταφράσεις Φιλοσοφία
Ἀρέσκει μοι!     Κοινοποιήσατε
Προσωπικὸν ἱστολόγιον τοῦ Θεοδοσίου Ἀγγ. Παπαδημητροπούλου
© 2015-25 Θεοδόσιος Ἀγγ. Παπαδημητρόπουλος Ἐκδόσεις ΘΑΠ
-