Ἡ μέγιστη ἰσορροπία τῆς συνείδησης εἶναι κείνη μιᾶς σφαιρικῆς πέτρας ποὺ στέκει στὴν κορφὴ πυραμίδας: Λίγο ὁ ἄνεμος νὰ φυσήξῃ, θὰ κυλήσῃ πρὸς μιὰ κατεύθυνση·  μ ύ γ α  νὰ κάτσῃ πάνω της, θὰ χαθῇ στὸ ἀποκάτω ἔρεβος. Ἔτσι λοιπόν, ὁ δρόμος τῆς μεσότητας, καθὼς ἀπαιτεῖ ἱκανότητα νοητικοῦ ἀκροβάτη, θεωρεῖται ἀπ’ τοὺς περισσότερους ἀκραία συμπεριφορὰ κ’ ἡ βουτιὰ στὸ κενό φαντάζει χρυσὴ τομὴ γιὰ τὰ προβλήματά τους…