Τί νὰ ξέρω ἐγὼ ἀπ’ τὸν Κόσμο
ἔτσι ὅπως τὸν καταντήσαμε:
μιὰ λέξη, ἴδια μὲ τὸ μικρότατο
τῶν ἀνθρωπίνων παρεξηγήσεων; –
ἀπὸ θεούς, διαβόλους καὶ τριβόλους
ποὺ τοὺς κάναμε παυσίλυπο
γιὰ τὸ φευγαλέο δύσμορφο
τῆς ἀνθρώπινης ἀνικανότητας; –
ἀπὸ αἰσθήματα «βαθειά»,
σὰν ἀνεμπόδιστα κατρακυλᾶμε
μὲ κάθε ἀνάσα στὸ θάνατο
τῆς ἀνθρώπινης στιγμῆς;..
Τέτοιους στοχασμοὺς ὑψηλούς…
πῶς νὰ νοήσω, σοφοί μου γνῶστες,
συνανθρωποί μου παντογνῶστες;..