Ἄχ, κόρη ἀπὸ τὰ Ἠλύσια,
τὰ πεδία τοῦ Πλούτωνος!
Θεία ἀχτῖδα πανέμορφη,
ποῦ πέταξες καὶ χάθηκες
ἀφήνοντας τὴν ἤπειρο
ποὺ σ’ ὕμνησεν ἐξαίσια;
Οἱ νότες μόνο ἀπόμειναν
σύνθεσης ἀλησμόνητης
ν’ ἀντιλαλοῦν μές στ’ ἄπειρο.