Θυμᾶσαι τὸ Μάρτη

ἐκεῖνον τὸν παράξενο;..

Τότε ποὺ λίγα ξέραμε

κι ὀνειρευόμασταν

χωρίς φραγμὸ καὶ μέτρο;..

Τότε ποὺ ὁ τρόμος

ἦταν σύντροφος

κ’ ἡ ἀγάπη σου

μεγάλο μαξιλάρι,

οἱ ἀγκαλιὲς καὶ τὰ φιλιὰ

παράθυρο ὀρθάνοιχτο

γιὰ τὸ κρυφὸ κ’ ἀνείπωτο

μυστήριο τοῦ Κόσμου;..

Ὁ μῆνας κεῖνος

ἔφερε ἄνοιξη –

ἔφερε καλοκαίρι,

σκόρπισε φύλλα φθινοπωρινά –

χιόνισε κρυσταλλωμένο ἁλάτι…

Μὰ τώρα ποὺ ὁ Μάρτης

ἀποσώνεται ξανά,

τὸ θέρος θάρθῃ φέτος;..