Στὶς μοναχικές ὧρες τοῦ βαθυσκόταδου,

σὰν τρεμοσβήνῃ κάθε σκέψη φωτεινή,

ἔρχετ’ ἡ ἴδια ἡ  ζ ω ὴ νὰ ὑπενθυμίσῃ

τὴν ὕπαρξή σου μές στὸν Κόσμο.

Τότε,

σπούδασε τὴν ὑπομονή,

προφύλαξε ὅ,τι πολύτιμο ἔχεις

—τὴν ἀγάπη σου, τὴν ἀξία σου—

ἀπ’ ἄθλια λόγια κ’ ἔργα,

ἀπ’ τὶς δικές σου πράξεις,

καὶ χαῖρε!