Τὸ χειμῶνα, ἄγρια θύελλα ἔριξε κάτω ἕνα δέντρο στὴν ἐξώπορτα. Ἦρθε τὸ συνεργεῖο τοῦ δήμου, τόκοψε, ἀφήνοντας ἕνα κομμάτι τοῦ κορμοῦ, καί, σὰν ἔφτασε ἡ ἄνοιξη, πέταξε κλωνάρια γιὰ νὰ ξαναστηθῇ, μὲ τὸ χρόνο, ἐπιβλητικό ὅπως πρίν…

Χθές, ὅταν περνοῦσα μπρὸς ἀπ’ τὸ κακοπαθημένο δέντρο, παρατήρησα πὼς ἕνας εἶχε κόψει τὰ κλωνάρια πούχε πετάξει..- σκέφτηκα: Νά ἡ ἱστορία αὐτοῦ τοῦ τόπου! Ἔρχεται ἡ κακοκαιρία, τσακίζει τοὺς κορμοὺς τοῦ πολιτισμοῦ καὶ κάποιοι «κηπουροί» τῆς κακιᾶς ὥρας κόβουν καὶ τὰ κλωνάρια ψαλιδίζοντας κάθ’ ἐλπίδα γιὰ τὸ μέλλον!..

Σὲ πεῖσμα, ὅμως, τῶν ἀνάλγητων, ὁ κορμὸς πέταξε ξανά κλωναράκι καλοκρυμμένο ἀπ’ τὰ κατεδαφιστικὰ ἔνστικτα τῶν ἀχρείων!.. Ἡ «ἐμμονή» του γιὰ ζωὴ ὑπερβαίνει τὴν ὁρμέμφυτη, σχεδόν, τάση τους πρὸς τὴν καταστροφή…