Παρ’ ὅτι τοῦ ἐπαγγέλματος, τὴν τελετὴν μοὶ ἐκάμαν,
ὡς κλαίοντες ἐμὲ ἔθαπτον εἰς γῆς τὰ δύο μέτρα.
Τοῦ Κόσμου ζώντων κάτοικος θεράπων ἤμην ᾍδου:
εἷς σκευοφύλαξ ἄθλιος καὶ ὑαλιστὴς μαρμάρων,
ὃς μετὰ λόγων μου ἔρριπτον ζωὴν ἐντὸς τοῦ τάφου
καὶ μετὰ ἔργων μου ἔφερον βρικόλακας εἰς βίον.
Τὰ μέλανα φορέματα προσδίδουσι ὅμως κῦρος,
ἁρμόζουσι τῷ πνεύματι· νὰ τὰ φορῆτε δέον
εἰς ἐργασίαν κ’ ἐξοχήν, εἰς οἶκον, ὡς καὶ εἰς κῆπον,
ὅπου ἐσφάξατε τὴν χθεσινὴν νεότητος τὸ σφρίγος
καὶ τρομερῶς ὡρκίσθητε νὰ ὑπηρετῆτε πένθος.
Τ’ ἄνθη τὰ κομιζόμενα θὰ μαραθῶσι εἰς μνῆμα,
καὶ ὅσα κηρία ἀνάπτετε, θὰ σβήσωσι κ’ ἐκεῖνα.
Μόνον τὸν ἐπιούσιον τὸν ἄρτον ἀνεζήτουν
σκάπτων τὴν γῆν ακάματος, ἀνοίγων πάντα τάφον,
καὶ οὐδέποτε συνέλαβα ὑμέτερον τὸν πόθον,
τὴν θαπτικὴν τὴν τέχνην μου διὰ νὰ διδαχθῆτε
καὶ μετὰ πτυαρίου σεῖς κατόπιν νὰ ταφῆτε.