Ἐκ πύργου Τευτονίας βρέφος Ἑσπερίαν ἐπέβλεψα· ἦν νεφελῶδες τοπίον, ἤμην ἐν Ῥωμαίου πατρός μου ἀγκάλῃ· ἦν ἐκτενὲς πεδίον εὐθύ, ἤμην ἤδη ἀφιερωθεὶς τῇ μαρμαρυγῇ τῶν μεσογείων οἰδμάτων· ἑωράκειν τὰς ἀψίδας καὶ τὴν στέγην καὶ τἀποτροπαϊκὰ ἀγάλματα πρὸ πυρκαϊᾶς καὶ καταπτώσεως· ἤκουον τὰς συγχορδίας ἐκ Λατινικῆς νεκρωσίμου ἀκολουθίας, ἀνέμενον ἀποταγὴν τοῦ ἐχθροῦ ἐν βαπτίσει κατὰ γλῶσσαν Εὐαγγελίου, καθʹ Ἑλληνίδα τροφόν μου. Ἐπαιδεύθην λόγον Φαύστου ἀναγινώσκειν, ἡσυχίαν ἐν δαμασκηναῖς διατριβαῖς πλέον ἠξιώθην. Ἐκ πύργου Τευτονίας εἶδον βρέφος μέλλον τῆς ἐκεῖ νεφέλης καὶ ἐσκίρτησε καρδία διὰ φάος ἠελίοιο ἐπὶ πετρίνης ἐλαιοφύτου κλειτύος. Ἐπανῆλθον καταβαίνων εἰς ῥίζαν ψυχῆς μου, ἐκραταιώθην ἐν χοῒ γενεᾶς μου. Διέφυγον πύργον, διέφυγον δεσμὰ ὑπογείων, διέφυγον ἐρειπώσεις καὶ ἐρειπιῶνας Δύσεως. Ἀλβέριχος οὐδέποτε δακτυλίδιον κατὰ μέτρον δακτύλων μου ἐχάλκευσεν.