Καὶ τώρα πιὰ δουλειὰ βαρειά! Νὰ τὰ ξηλώσουμ’ ὅλα!
Ἐργασία, χαρὰ πολλή! Ὡς οἱ οὐρανοὶ μαυρίσουν,
ὁ ἥλιος σβήσῃ ὁ λαμπρὸς κι αὐτός, καὶ γίνουν τ’ ἄστρα αἷμα.
Νὰ λησμονήσουμε μεμιᾶς τῆς ροδαυγῆς τὴν ὥρα,
τὴ δύση τὴ γαλήνια, τὸν ὕπνο μεσημέρι.
Νὰ ξαποστάσουμε νεκροί μὲ φτυάρι στὄνα χέρι.
Ἐργασία, χαρὰ πολλή, ὡς τὰ ὄνειρα ξανάρθουν
(βρικόλακες ζωῆς παληᾶς -λησμονημένου χρόνου),
κ’ ἐμεῖς ἀλλαξουμε πλευρὸ μεσα στὸ λήθαργό μας:
Νὰ βλέπουμε πὼς μὲ σφυριά τὸν Κόσμο ὁλο χαλνᾶμε
καὶ μὲ δρεπάνια ἀργυρά ἀνθρώπους πὼς σκολνᾶμε.
Κι ὅταν ξυπνήσουμε λοιπὸν καὶ χάρτινα φανοῦνε
τὰ ὄργανα τ’ ἀτσάλινα, νὰ ξανακοιμηθοῦμε.