Ὑπάρχει μιὰ πυξίδα ἐσωτερικὴ ποὺ εὐθυγραμμίζεται μονάχα μὲ τὸ μαγνητικὸ πεδίο τῆς συνείδησης. Ὅσο κι ἂν ὁ Βορρᾶς τῆς Γῆς στέκει ἀμετακινήτος, ἐκείνη δείχνει πάντα κι ἄσφαλτα τὴν ἐνδότερη κίνηση ἀκολουθῶντας τὰ συναισθήματα καὶ τὶς σκέψεις ποὺ μᾶς συνέχουν καὶ μᾶς κρατᾶν ἀκέραιους στὸν Κόσμο.

Αὐτή τὴν πυξίδα, ὁ εὐαίσθητος λήπτης τὴν ἐμπιστεύεται καὶ τὴν ἀκολουθεῖ. Ἴσως εἶν’ ἡ μόνη του εὐκαιρία νὰ πράξῃ ἐλεύθερα· εἶν’ ὁ δαίμων τοῦ δημιουργοῦ, ἡ ἀγάπη τοῦ ἐρωτευμένου, ἡ ζέση κάθ’ ἡρωικοῦ κ’ ἡ ξεροκεφαλιὰ τῶν ὀλιγόνοων ἢ πλανημένων.

Μά, ἂν ὑπάρχῃ σωτηρία πέραν τοῦ ἑαυτοῦ μας,  ἐ κ ε ί ν η  λειτουργεῖ, σὰν κάποιος νοιάζεται εἰλικρινῶς γιὰ ἕναν ἄλλον.