[11/01: Τοῦ ὁσίου Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχου. Παραδίδεται γιὰ τὸν ὅσιο πὼς εἶχε κατασκευάσει τάφο γιὰ τὸν ἑαυτό του, ὥστε βλέποντάς τον νὰ θυμᾶται συνεχῶς τὸ θάνατο -τὸν παρονομαστὴ κάθε ζωῆς.]

Συνήθειο τ’ ὄνομα νὰ τὸ μπερδεύουνε πολλοί.
«Τί Θεοδόσης, τί Θεόδωρος», σοῦ λέν αὐτοί.
Ὁπότε συμπεραίνουν: εἶμαι δῶρο ἀπ’ τὸ θεό!
Μὰ αὐτὸ σημαίνει «ταπεινά»: δοσμένος στὸ θεό.
Κι ὅταν καταλαβαίνουνε πὼς δέν εἰν’ ὁ «δικός» τους,
κάνουν σὰ νὰ τοὺς φανερώνεται ὁ διάβολός τους.