[Ἀκολουθῶ στὴ μετάφραση τὴν κριτικὴ ἔκδοση Henrik Ibsens Skrifter.]

Δέ σκοπεύω νὰ βγάλω κάνα λόγο, μὰ μόνο νὰ δηλώσω κάτι: Θὰ μείνω ἕνας «νεοφώτιστος» ὅσο ζῶ.

Ἀπρόθυμα πολύ ἀκούω τ’ ὄνομά μου ποὺ τόσο συχνὰ ἀναφέρεται. Ἐγὼ ἀποζητῶ συνέχεια τὴ μοναξιὰ καὶ νοιώθω πάντα μιὰν ὁρμὴ διαμαρτυρίας ὅταν προτάσσεται κλίμακα ἀξιολογικὴ γιὰ καλλιτέχνες καὶ ποιητὲς μὲ κίνητρο σὰν αὐτὸ ἐδῶ: Νά ποὺ στέκεται αὐτὸς καὶ πόσο μακρυά του οἱ ἄλλοι… Χάρη σὲ μένα προβάλλει μιὰ αὐτογνωσία. Ἂν ἡ ὕπαρξή μου, <ἡ παρουσία μου,> ἔχει κάποια σημασία, καταπὼς λέτε, τὴν ἔχει ἐπειδὴ ἐγὼ κοινωνῶ τὴν ἐποχή. Δὲν ἀνοίγεται ἄβυσσος ἀνάμεσα σ’ ὅποιον παράγει καὶ σ’ ὅποιον λαμβάνει. Κ’ οἱ δυό τους ἔρχονται σὲ κοινωνία· σᾶς εὐχαριστῶ γιὰ ὅ,τι κοινωνήσαμε μές σὲ τοῦτο τὸν κύκλο.