[Μτφ ἀπό: Henrik Ibsen, Samlede værker, København, Gyldendalske Boghandels Forlag, 1899, τομ. IV, σελ. 230.]

Στὸ νοῦ μου φανερώνεται σὰ σήμερα νάναι

τὸ βράδυ, ὅταν πρωτοδιάβασα γραφτό μου τυπωμένο.

Στὴν κάμαρα ἤμουνα καὶ μὲ μεγάλες τζοῦρες

καπνίζοντας ὠνειρευόμουν ἤρεμα κ’ εὐτυχισμένα:

Θὰ χτίσω στὸν οὐρανό παλάτι – σ’ ὅλο τὸ Βορρᾶ νὰ λάμψῃ.

Δυὸ πτέρυγες θενάχῃ: ἡ μιά τους μικρή – μεγάλη ἡ ἄλλη.

Ἡ μεγάλη θάναι τὸ σπιτικὸ ἑνὸς ἀθάνατου ποιητῆ·

ἡ μικρή, γωνιὰ καλή γιὰ κάποιο κοριτσόπουλο.

Νόμιζα πὼς ὅλα τους ἦταν σχεδιασμέν’ ἁρμονικά!

Κι ὅμως, πῶς καταντῆσαν νάναι τόσο διαφορετικά!

Σὰ λογικός γινηκε ὁ μάστορας, τὸ κάστρο μπάταρε:

ἡ πτέρυγα ἡ μεγάλη γίνηκε μικρή, καὶ ἡ μικρή, ἐρείπια.