Ἐλλείψει αἴσθησης ούσιαστικῆς καὶ φορᾶς ζωτικῆς, ὀργιάζουν οἱ παραστάσεις κ’ οἱ ἐπιβολὲς τοῦ ἀποκλεισμένου νοῦ:

«Τὸ σῶμα σκέφτεται…»

Χά!.. Πολύ θὰ τόθελε ὁ λογισμός, νὰ ὁρίζεται τὸ κορμὶ ἀπὸ τὶς δικές του κατηγορίες!

Βολεύει τὸ πέρασμα ἀπὸ μιὰ στριφνή νοησιαρχία σὲ μία χύδην σωματοκρατία (σχήματα καὶ τὰ δυὸ τοῦ νοῦ κι ἂς δίνει —δῆθεν— σ’ «ἄλλον» τὰ πρωτεῖα). Σὰ φορέσῃς ἁλυσῖδες στὸ σῶμα, τέλειωσες: Δέν κουνιέται, δέν ξεφεύγει… Τόχει ἐκεῖ ὁ ἐξουσιαστής! – ἀπόλυτα ὑποτακτικὸ στὶς ὀρεξεῖς του.

Γιατὶ περὶ ταπεινοτάτων ὀρέξεων τὸ θέμα…