Λέξι μεγάλη καὶ λίθε λυδία τῆς σκέψης καὶ πράξης,
ποῦθε προβαίνεις ἐσύ; Ποῦθε μὲ τέτοιαν ὁρμή;

Τὸ ἅπαν καλύπτεις -τὸν χῶρο καὶ χρόνο τῆς ζήσης.
Κάμνει ἡ μισή μου ψυχή σένα νὰ κλέψῃ πνοή.

Ὅταν καὶ τὸ ἄλλο μισό της τὸ ψάχνῃ νὰ τὸ εὕρῃ σ’ ἐσένα,
χάνει τὸ πρῶτο δικό. (Ποιός πιὰ ὁμιλεῖ ‘ς τὴν ἠχώ;)

Ἤλπιζα κάπως νὰ γράψω -νὰ εἰπῶ καὶ γιὰ ἐμένα.
Τώρα ‘ς τὸν στίχον αὐτόν δέν βρισκω τὸν ἑαυτόν.

Ἔμπνευσι, λέγω! Παιχνίδια μοῦ παίζεις -μὲ κοροϊδεύεις:
Λέξιν σὲ λένε πολλοί, ζῇς ὁμως μέσ’ ‘ς τὴν σιωπή.