Ἕνας καλός καφὲς στοῦ μπαλκονιοῦ τὴν ἄκρη:
Πόσες φωνὲς καὶ πόση ὀργὴ θἀχα γλυτώσει;..
Γλυκὸ νὰ κέρναγα καφφὲ σὲ λόγο σκάρτο,
γέλιο πλατύ-λαμπρό, στὸ πονηρὸ τὸ βλέμμα.
Κι ἂς νόμιζαν πὼς ὅλα,.. ὅλ’ αὐτοί τὰ πῆραν·
πὼς κέρδισαν μὲ τὰ πολλά τους τὰ τερτίπια·
ὅλο τὸ Σύμπαν πὼς κρατᾶν στὰ δυό τους χέρια:
νύχτα μεγάλη ἀτέλειωτη καὶ πένθιμ’ ἄστρα.