ΑΜΛΕΤ:
Τὴ δράση, ἅρμοσε στὴ λέξη καὶ τὴ λέξη στὴ δράση!
Σαίξπηρ, Ἅμλετ, 3η πράξη, 2η σκηνή
Εἴμαστε, ἑαυτέ, πολλοί,
μπρὸς στὸ σπασμένο τὸ γυαλὶ
τοῦ ἀστραφτεροῦ καθρέφτη μας!
Καὶ πόσ’ ὡραῖοι φαινόμαστε –
καὶ πόσο ματωμένοι δείχνουμε!..
Δέ θελαμε νὰ ξορκίσουμε
τὸ φανταχτερό μας εἴδωλο,
ἀλλά — ὡς γνήσιοι νάρκισσοι—
νὰ στήσουμε στὰ μάτια μας
μιὰν ἄπειρη ψευδαίσθηση!
Ἕνας καλός φίλος μοῦ ΄δειξε τὶς προάλλες τό «μόττο» του: Ἐδῶ δέν ἔχεις νὰ κάνῃς μ’ Αἰσθητική – ἐδῶ ἔχεις νὰ κάνῃς μὲ ζωὴ καὶ θάνατο. Μὰ κι ἀντίστροφα, θάλεγα: Πόσοι θάνατοι συνέβησαν, ὥστε ἡ ζωὴ νὰ παριστάνεται στήν «αἰσθητική» τὴν τρέχουσα καὶ θρυμματισμένη σὰ θάνατος, καὶ πόσες ζωὲς ξοδεύτηκαν, γιὰ νὰ παρουσιάζεται ὁ θάνατος σὰ δῆθεν ζωή… Καὶ πόσων ὁ βίος ὁδεύει στὸν ἀ σ ύ ν ε τ ο θάνατο μ’ αὐτὴ τὴν περιρρέουσα, ἐκφυλισμένη ἀτμοσφαῖρα τῶν ἀναποδογυρισμένων, πολλαπλῶν καὶ κακάσχημων εἰδώλων…