Ἡ «αἰσθητική» τοῦ σπασμένου καθρέφτη

ΑΜΛΕΤ:

Τὴ δράση, ἅρμοσε στὴ λέξη καὶ τὴ λέξη στὴ δράση!

Σαίξπηρ, Ἅμλετ, 3η πράξη, 2η σκηνή 

Εἴμαστε, ἑαυτέ, πολλοί,

μπρὸς στὸ σπασμένο τὸ γυαλὶ

τοῦ ἀστραφτεροῦ καθρέφτη μας!

Καὶ πόσ’ ὡραῖοι φαινόμαστε –

καὶ πόσο ματωμένοι δείχνουμε!..

Δέ θελαμε νὰ ξορκίσουμε

τὸ φανταχτερό μας εἴδωλο,

ἀλλά — ὡς γνήσιοι νάρκισσοι—

νὰ στήσουμε στὰ μάτια μας

μιὰν ἄπειρη ψευδαίσθηση!

Ἕνας καλός φίλος μοῦ ΄δειξε τὶς προάλλες τό «μόττο» του: Ἐδῶ δέν ἔχεις νὰ κάνῃς μ’ Αἰσθητική – ἐδῶ ἔχεις νὰ κάνῃς μὲ ζωὴ καὶ θάνατο. Μὰ κι ἀντίστροφα, θάλεγα: Πόσοι θάνατοι συνέβησαν, ὥστε ἡ ζωὴ νὰ παριστάνεται στήν «αἰσθητική» τὴν τρέχουσα καὶ θρυμματισμένη σὰ θάνατος, καὶ πόσες ζωὲς ξοδεύτηκαν, γιὰ νὰ παρουσιάζεται ὁ θάνατος σὰ δῆθεν ζωή… Καὶ πόσων ὁ βίος ὁδεύει στὸν  ἀ σ ύ ν ε τ ο  θάνατο μ’ αὐτὴ τὴν περιρρέουσα, ἐκφυλισμένη ἀτμοσφαῖρα τῶν ἀναποδογυρισμένων, πολλαπλῶν καὶ κακάσχημων εἰδώλων…

Ἐν κατηγορίαις: Θέατρο Κριτική Ποιήματα Στοχασμοί
Ἀρέσκει μοι!     Κοινοποιήσατε
Προσωπικὸν ἱστολόγιον τοῦ Θεοδοσίου Ἀγγ. Παπαδημητροπούλου
© 2015-25 Θεοδόσιος Ἀγγ. Παπαδημητρόπουλος Ἐκδόσεις ΘΑΠ
-