Ὁ παρ’ ἀξίαν δοξαζόμενος θὰ γίνῃ καὶ λῃστὴς καὶ βιαστὴς κ’ ἐκβιαστὴς καὶ δολοφόνος. Ὁ παρ’ ἀξίαν δοξαζόμενος κατέστη ἀσύδοτος λόγῳ τῆς κολακείας τῶν ἀσθενῶν πνευμάτων· ἔπειτα ἔρχεται νὰ πάρῃ τὶς κεφαλὲς ὅπου κατοικοῦν ἐτοῦτοι οἱ ἀσθενεῖς νόες. Ἀκόμα καὶ πνευματικῶς εὐσταθὴς ὅταν εἶναι ὁ παρ’ ἀξίαν δοξαζόμενος, θὰ καταλήξῃ ἀσταθής. Ὅποιος ἔχει κρίση καὶ λόγο νὰ τὴν ἐκφράσῃ, ἂς κοιμᾶται κι ἂς ξυπνάῃ μὲ τὴ σκέψη μὴ κι ἀποδώσῃ τιμὲς παρ’ ἀξίαν. Αὐτὸ ἂς εἶναι τὸ πρῶτο ἄγχος του. Ἂν τὸ πράξῃ, χάνει καὶ τὴ δική του παρουσία: ἐγέννησε ἕναν ἀσύδοτο.