Κάποτε εἶχα ἐρωτηθῆ γιὰ τὸν Ἴψεν: «Πῶς ὁ συγγραφεὺς ἔρχεται κοντὰ σ’ ἐμᾶς, στὴν ἐποχή μας;» Εἶχα ἀπαντήσει: «Τ’ ὀρθὸν ἐρώτημα εἶναι πῶς θὰ πλησιάσουμε ἐμεῖς ἐκεῖνον, τὸν ὑπερβεβηκότα τὴν ἐποχή του, παρ’ ὅτι ἀδηρίτως γέννημα αὐτῆς. Νά τὸ μέγιστο “παράδοξο”!» Τὸ ἴδιο κατανοῶ γιὰ ὅποιαν ἄλλην ἀξία καὶ ζῶσα δημιουργία. Συνεπῶς τὰ ἐρωτήματα περὶ τῆς νῦν χρησιμότητος τῶν μεγάλων δημιουργιῶν τοῦ λόγου, στὴν συνείδησί μου εἶναι ἐσφαλμένα καὶ ἀνωφελῆ. Ἐὰν εἶναι χρήσιμα, δέν χρειάζονται τέτοιες ἀναλύσεις. Ἐὰν δέν εἶναι, πάλι οἱ ἀναλύσεις γρήγορα θὰ στερεύσουν. Καὶ ἀλίμονο, ἐὰν ὁ ἑρμηνευτὴς μίας τέτοιας δημιουργίας προσδέεται στὴν ὅποιαν ἐποχὴ καὶ τάσι της· θὰ πεθάνῃ ἡ ἑρμηνεία του μαζὶ μὲ αὐτές. Καὶ δέν ἔχουμε καιρὸν γιὰ θάνατο…