Ὅταν ἀνοίγῃ χάσμα
ἀνάμεσον τῶν δυό μας
(γυναῖκα ἐσύ, ἄνδρας ἐγώ),
ποτέ δὲν παύω νὰ ἐρωτῶ:

Πῶς καταφέρουμε γιὰ ἐμᾶς
(ἐσὺ θνητή, ἐγὼ θνητός)
τέτοιαν πληγὴν ἐντός μας;

Πῶς τὸ ὑποφέρουμε
τὴν ἴδια τὴν ἀγάπη
ὡς βρέφος νὰ τὴν ρίχνουμε
σὲ ζοφερὸ Καιάδα;