Ὁ ἀέρας φύσηξε

κ’ ἡ πόρτα ἔτριξε.

Νόμισε πὼς μιὰ μορφὴ

γλίστρισε ἀνάερη στὸ δωμάτιο.

Σὰ ζωντανή –

ἴδια κι ἀπαράλλαχτη!..

Σάστισε, στάθηκε, κάθησε…

Ὅλα ξανάρθανε στὸ νοῦ, θυμήθηκε,

ἀνακάλυψε

καὶ τὴ στιγμὴ τῆς λύπης

ἔνοιωσε τὴν ἴδιαν ἄχνα νάρχεται

ἀπὸ τὴν πόρτα πάλι… Γύρισε καὶ κοίταξε:

Ἡ πόρτα εἶχε κλείσει.

Κι ὅμως, κάτι στέκονταν ἀπέξω·

ἀφουγκράστηκε – σιωπὴ τὸν κύκλωσε.

Ἡ ἄχνα προσπαθοῦσε νὰ ξανάμπῃ στὸ δωμάτιο.

Μὰ πῶς νὰ σπρώξῃ

μιὰ ἄχνα πόρτα θεόκλειστη, βαριά;..

Τῆς φώναξε: «Ἐσύ εἰσαι;» – δέν ἀπάντησε.

Ξαναφώναξε: «Ἔλα ἐγώ τὰ λόγια νὰ σοῦ δώσω!

Ἔλα, μήν κρύβεσαι –

σὲ γνωρίζω.

Ἔχω ζωὴ ὁλόκληρη

νὰ σοῦ ἐμπιστευτῶ!»