Ἀπὸ τὰ ΝΑΙ τὰ μικρά — τὶς καθημερινὲς συνθηκολογήσεις — ὁρίζεται τὸ «ἑορτολόγιο» καὶ εἰσάγονται τὰ «θεουργικὰ μυστήρια»· ἀπὸ τὶς συγκατανεύσεις ποὺ δέ γνωρίζουν ἄρνηση κ’ εἶναι οἱ μόνες αὐθορμησίες. Ἀπὸ τὶς προσχωρήσεις ἤδη παραδομένων χτίζεται τούτ’ ἡ ζοφερὴ ρουτίνα τῆς «θετικῆς» τους «διάθεσης» κατὰ τὸν «ὄρθρο τῶν τετιμημένων ψυχῶν». Κάπου-κάπου, θυμοῦνται καὶ τὰ μεγάλα ΟΧΙ -καὶ γιορτάζουνε καὶ παρελαύνουν, χορεύουνε στὶς πλατεῖες· τιμοῦν τὰ ὅσια καὶ τὰ ἅγια, οἱ πλέον ἀνίερα προσκυνημένοι, ἐκεῖνοι ποὺ λάτρεψαν μιὰ βολὴ κ’ ἕνα κεραμίδι, καὶ θεοποίησαν σὲ «τέχνες καὶ γράμματα» τὰ μικρά τους ΝΑΙ ὡς συνθήκη ἀναγκαστικὴ τῶν «δύσκολων καιρῶν», τῶν «νόμων τῆς Ἰστορίας» (ἂν τὴ διαβάσανε ποτέ κι ἂν τηνε νοιώσανε, σὰν πέρναγε ἀποπάνω τους), τοῦ ἀόρατου «συστήματος»..- αὐτοῦ τοῦ «τέρατος τῆς Ἀποκαλύψεως» μὲ τὰ ἑκατὸ ἄφαντα κεφάλια καὶ τὰ ἑκατομμύρια φανερὰ ἄκρα τῶν λειτουργῶν -τοῦ ἀκέφαλου σώματος μιᾶς Ἐκκλησίας τοῦ ΝΑΙ: μιᾶς ἐπιχείρησης εὐπίστων καὶ «καταφερτζήδων».
Ἡ Ἐκκλησία τοῦ ΝΑΙ χωράει καὶ τὸ ΟΧΙ
Ἐν κατηγορίαις: Στοχασμοί Σχολιασμός
Ἀρέσκει μοι! Κοινοποιήσατε