Μικρή-στενάχωρη ψυχή,

σὲ καίει καὶ σὲ τυραννᾷ,

τὸ πάθος τὸ μεγάλο:

Τὰ πάθη τὰ  δ ι κ ά,

οἱ ἄλλοι νὰ  μ ή ν  ταχουν.

Καὶ πῶς θὰ καταλάβω ἐγώ

ὅποιον δὲ μὲ κακολογεῖ,

δὲ βρίζει, δέ διαβάλλει; –

τὴ μέρα μου ὅσα ὁρίζουνε

ὅτι ἀπ’ τὸ νοῦ του λείπουν;..

Δὲν εἶναι ἄνθρωπος αὐτός!

Αἷμα στὶς φλέβες δέν κυλᾷ!

Θεὸς σωστός καὶ τρομερός

θὰ πρέπει νάναι βέβαια…

Ἢ κούτσουρο -ἀναίσθητο!

(Ἐκεῖνο, ἰδίως, τὸ στερνὸ

μοῦ στέκει χρήσιμο πολύ

τὸ βράδυ νάχω ὕπνο…)