Σὰν ὁ θνητὸς κουράζεται,

ψάχνει γιὰ τέλος καὶ γι’ ἀρχή.

Ὅμως ὁ ἀρχαῖος θεὸς

προσμένει στὸ κατώφλι

πικρόχολα θυμίζοντας:

Ὅλα, ὄψεις τοῦ ἑνός.

Τὴ ροὴ τοῦ χρόνου,

μετράει ἐκεῖνος

θαρρῶντας ἀφελῶς

πὼς ἔτσι τὸν ὁρίζει.

Ἐλπίζει – ἀπελπίζεται

γιὰ στιγμὲς ἀνάερες

πού, γιὰ καλό του,

ποτέ δὲ στέκονται·

συνέχεια κινοῦνται

ἀπαλύνοντας

μεγάλες λύπες –

ἄμετρες χαρές.