Ὁ Κόσμος ξεδιπλώνεται

σὰν ἕνα μονοπάτι

μέσα στὴ συνεχῆ ροή του

ποὺ πάνω του βαδίζουμε

ἀφήνοντάς του χνάρια·

κάθε μας πράξη, βῆμα

καὶ κάθ’ ἀνάσα μας

στὸ χῶμα του πατημασιά.

Ἀφοῦ ἡ ἀπόκρυψη ἀποτελεῖ

πρᾶμμα ξέχωρο κι ἀνοίκειο

ἀπ’ ὅσα εἰναι νὰ κρύψῃ,

δὲν καταφέρνει καὶ πολλά·

τὸ δεύτερο τὸ χνάρι

δὲ γράφεται στὴ θέση

πούχει σταθῆ τὸ πρῶτο·

ἄντε τὸ πολύ-πολύ,

λίγη σκόνη νὰ σηκωθῇ

τὸ βλέμμα νὰ θολώσῃ.

Ὅμως, θάρθ’ ἡ στιγμὴ

ποὺ θὰ φανοῦν τὰ πάντα.

Τότε, ἡ ἀπόκρυψη

τίποτα δὲ θὰ κρύβῃ·

θὰ φανερώνῃ μοναχά

περσότερα γιὰ τὸν ἐκτελεστή.

Ὥσπου μιὰ τρυφερὴ στιγμὴ

τοῦ Κόσμου οἱ κυματισμοὶ

θὰ σβήσουν κάθε πόνο.