Κάθε ζωὴ ξανοίγεται σὰ στράτα· σὲ μερικοὺς τὸ τέρμα κρύβει ἕνα ἤρεμο κατάλυμα, σ’ ἄλλους γκρεμό. Οἱ δεύτεροι ψάχνουνε ὑποτακτικοὺς κι ὄχι συνοδοιπόρους· θέλουνε προσκυνήματα – δέν ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν οὐσιαστικὴ σύμπραξη ὅ,τι κι ἂν ἰσχυρίζωνται μὲ δῆθεν μελιστάλαχτες κενολογίες. Μὰ καὶ πῶς νάβρουν ἀλλιῶς τὸ εὐκολόπιστο «θύμα»;: Καθένας νοιώθει ἐνστικτωδῶς τὸ χάσμα στὸ τέλος κ’  ἐ λ ε ύ θ ε ρ α,  ἀρνεῖται νὰ συνακολουθήσῃ…