Θρόνος εὑρίσκεται ὑψηλῶς, εἰς κορυφὴν τοῦ ὄρους,
ἀστράπτων περιστόλιστος εἰς ἥλιον, ἐκ πάγου.
Ἐσκαλισμέναι κεῖ μορφαί, ὁμοίως λυπημέναι
τῇ ἰδιωτάτῃ ὄψει αὐτοῦ, βραδέως ὡς γηράσκει
καὶ συνετῶς παρατηρεῖ μακράν τῶν ἀνθρωπίνων.
Ἀλλ’ ἄνεμος ψυχρότατος τοὺς λόγους ἀναφέρει
εἰς τὴν καρδίαν τοῦ ἄνακτος, καὶ φαίνεται ὁ Κόσμος·
μέγα τὸ πῦρ καὶ μυστικὸν ἀπαύστως καίγει ἐντός του.
Ἡ μοναξία τῆς ψυχῆς, τὸ ψῦχος τοῦ θυμοῦ του,
τοῦ ἑνός ἡ ἐπικράτεια καὶ ἡ ἀπόλυτός του εὐθύνη
γίγνονται τότε ἀνεκτά: Ἂν κάτωθι εἶχε μείνει,
θὰ εἶχε παγώσει ὁ δύσμοιρος εἰς πύρινον πεδίον,
ὅπου τὸ ψεῦδος μάχεται μὲ τὴν ἀναισθησίαν
ὑφαρπαχθείσης τῆς φλογὸς τῶν διαμειβομένων.